Lutowanie (montaż instalacji)

Wszystkie elementy układu chłodniczego są ze sobą połączone najczęściej za pomocą lutowania. Połączenia skręcane stosowane są sporadycznie i to coraz rzadziej. W związku z tym jakakolwiek wymiana części wymaga umiejętności lutowania i to tak zwanego lutowania twardego.

Jeśli lutowanie dotyczy układu, który był już wcześniej napełniony czynnikiem chłodniczym, trzeba bezwzględnie wykonać następujące czynności:

–    opróżnić układ z czynnika chłodniczego,

–    przepłukać układ suchym azotem, w celu usunięcia pozostałości czynnika.

Spełnienie tych wymagań da pewność, że pod wpływem wysokich temperatur, jakie występują podczas lutowania nie nastąpi rozkład czynnika chłodniczego na trujące i szkodliwe dla zdrowia substancje i nie powstaną inne silnie korodujące związki chemiczne (np. chlorowodór i fluorowodór), które będą niszczyć od wewnątrz rurociągi miedziane i zmniejszać przepustowość filtru.

W trakcie lutowania lub spawania dowolnego elementu układu chłodniczego, jeśli się nie zablokuje dostępu tlenu powstają tlenki miedzi, które są destrukcyjne dla czynnika chłodniczego i oleju, a w konsekwencji prowadzą do znacznego skrócenia żywotności sprężarki, nie mówiąc już o obniżeniu efektywności (sprawności) całego układu.

Najlepszym sposobem na ochronę przed powstawaniem niebezpiecznych tlenków jest przepłukiwanie układu azotem, podczas całego procesu lutowania. Przepływ gazu powinien być dobrany tak, aby nie był zbyt duży, bo prowadzi to do niepotrzebnego chłodzenia lutowanych elementów i dużego zużycia azotu, ani zbyt mały, gdyż wtedy nie zapewni ochrony przed dostępem tlenu do lutowanego miejsca. W praktyce sprawdza się przepływ azotu w granicach od 6 do 9 litrów na minutę.