Pompa ciepła wyposażona w dwie sprężarki
Aby równomiernie rozłożyć obciążenie na każdą ze sprężarek, regulator pompy ciepła zlicza dokładnie czas pracy i decyduje o tym, która z nich jest aktualnie sprężarką podstawową, a która szczytową (ten sam problem występuje w układach kaskadowych). Niewiele jest regulatorów, które są w stanie zapewnić równomierne obciążenie poszczególnych pomp ciepła.

Pompy ciepła z podwójną sprężarką

W poprzednim rozdziale była mowa o tym co trzeba zrobić aby uzyskać moc grzewczą wyższą niż oferuje pojedyncza pompa ciepła. Tu mamy do czynienia z odwróceniem zagadnienia, czyli z problemem, co zrobić, gdy nominalna moc grzewcza pompy ciepła jest zbyt duża. Problem ten występuje w każdym budynku, jednak nie zawsze w jednakowym stopniu. Większość domów jednorodzinnych ogrzewana jest pompami ciepła o mocy od kilku do kilkunastu kilowatów.

Jeśli w takim budynku spada zapotrzebowanie na ciepło, to nadmiar mocy grzewczej wynosi tylko kilka kilowatów, a to da się bez trudu zniwelować przez zmniejszenie długości cyklu włączenia pompy ciepła. Jednak gdy mamy do czynienia z budynkiem, który wymaga mocy szczytowej na przykład 40 kW, to jesienią lub wiosną nadmiar mocy może sięgać 30 kW. Ten nadmiar mocy spowoduje, że pompa ciepła będzie pracować krótkimi impulsami, a to jest dla niej szkodliwie. Dodatkowo, niezależnie od pory roku i zapotrzebowania na ciepło, pompa ciepła musi dostarczać ciepłą wodę użytkową. Nie ma zasobników c.w.u. z taką wężownicą, która byłaby w stanie odebrać moc 40 kW.

Problem ten został przez konstruktorów załatwiony w sposób bardzo prosty: zamiast jednej sprężarki stosuje się dwie, a każda z nich dostarcza połowę potrzebnej mocy grzewczej. Wiadomo, że przez większą część roku do ogrzewania każdego obiektu wystarcza połowa mocy grzewczej. Wtedy pracuje tylko jedna sprężarka zwana podstawową. Druga sprężarka dołączana jest automatycznie w okresach najniższej temperatury zewnętrznej, czyli w czasie maksymalnego zapotrzebowania na ciepło.