Schemat obwodu bez wspomagania z podgrzewaniem c.w.u.
Pompa obiegowa (P1) przetacza wodę między ogrzewaniem a pompą ciepła. Pompa (P2) przetacza wodę między pompą ciepła a wężownicą zasobnika cieplej wody użytkowej. Regulator pompy ciepła decyduje o tym, która z pomp obiegowych będzie włączona. Obok pomp obiegowych instaluje się zawory zwrotne (Zz) oraz zawory odcinające (Zo). Te ostatnie po to, aby w przypadku awarii pomp obiegowych (PI) lub (P2) móc je wymienić bez potrzeby opróżniania całego układu. Do zasobnika doprowadzona jest od dołu woda zimna (Wz). Ogrzana woda (Wc) prowadzona jest do instalacji ciepłej wody w budynku. Temperatura wody przepływającej w obwodzie ogrzewania, niezależnie czy w danym momencie ogrzewany jest zasobnik (BI), czy też pomieszczenie, jest mierzona czujnikiem (T1). Czujnik (T2) służy do pomiaru temperatury wody w zasobniku (BI). Sygnały z czujników temperatury są przesyłane do regulatora pompy ciepła. Całość dopełnia naczynie przeponowe (Np.) i zawory bezpieczeństwa (Zb). Zawór nadmiarowo-upustowy (Zp) ma za zadanie zapewnić przepływ wody w pompie ciepła nawet gdyby wszystkie odbiorniki (Rd) były zdławione.

Jeden obwód grzewczy bez wspomagania z podgrzewaniem wody użytkowej.

Różnica pomiędzy tym układem a poprzednim polega na tym, że bufor został przeniesiony z zasilania w rurociąg powrotny. Zaletą tego rozwiązania jest niższa średnia temperatura w zbiorniku buforowym, więc i mniejsze starty na wypromieniowanie. Zasobnik buforowy pokazany na rysunku, jeśli będzie wyposażony w dodatkową wężownicę, może być bezproblemowo rozbudowany o instalację solarną. Wężownica w zbiorniku buforowym może być też w okresie letnim podłączana do obwodu kolektora gruntowego, dając efekt naturalnego chłodzenia pomieszczeń. Jest to podstawowy schemat układu monowalentnego, w którym pompa ciepła zapewnia samodzielnie, w każdych warunkach, moc potrzebną do ogrzewania pomieszczeń i wody użytkowej.