Racjonalizacja użytkowania paliw i energii stanowi jeden z głównych kierunków poprawy stopnia wykorzystania zasobów energetycznych. Działanie to ma również bezpośredni, korzystny wpływ na ochronę naturalnego środowiska. Jest to szczególnie istotne w przypadku Polski ze względu na strukturę bilansu paliwowo-energetycznego naszego kraju. Struktura tego bilansu charakteryzuje się dominującym udziałem węgla kamiennego, co ma decydujący wpływ na poziom wykorzystania paliw i energii. Stosowanie bowiem węgla jako paliwa stwarza pewne ograniczenia technologiczne i konstrukcyjne w procesie zwiększania efektywności jego wykorzystania, głównie z powodu trudności z regulacją procesów spalania, wprowadzaniu automatycznej regulacji mocy cieplnej urządzeń grzejnych itp.

Ponadto rosnące koszty pozyskiwania węgla, zwłaszcza z wyeksploatowanych złóż i stabilizacja wielkości jego podaży, stanowić mogą istotną barierę dla rozwoju budownictwa.

W Polsce jednym z głównych odbiorców paliw i energii jest budownictwo mieszkaniowe, przy czym paliwa są zużywane przede wszystkim do ogrzewania i przygotowania c.w.u.

Według stanu na dzień 20 maja 2002 r. w Polsce było 11 633 tys. mieszkań o łącznej powierzchni użytkowej ok. 797,1 mln m2, a w tym:
•    w miastach    478,3 mln m2,
•    zabudowa zwarta    258,1 mln m2,
•    zabudowa rozproszona    220,2 mln m2,
•    na wsi    318,8 mln m2.

W zabudowie miejskiej zwartej, pomieszczenia są ogrzewane głównie ciepłem ze źródeł scentralizowanych, to znaczy elektrociepłowni oraz ciepłowni rejonowych. Z tych źródeł ciepła ogrzewane są budynki stanowiące ok. 70% kubatury.

W zabudowie miejskiej rozproszonej przeważają ogrzewania ze źródłami ciepła przystosowanymi do spalania paliw stałych: piece oraz kotły opalane węglem lub koksem. Za pomocą tego rodzaju urządzeń ogrzewane jest ok. 80% kubatury. Za pomocą urządzeń przystosowanych do spalania gazu ogrzewane są pomieszczenia o kubaturze stanowiącej ok. 8% łącznej kubatury miejskiej zabudowy rozproszonej.