System ten gwarantuje nam również, że w czasie budowy będziemy prawidłowo układać przygotowane wcześniej kształtki. Gdy posiadamy już odpowiednią ilość materiału, omówiliśmy z mistrzem kominiarskim przydatność naszego komina i nie obawiamy się statycznych problemów w miejscu ustawienia pieca, możemy rozpoczynać budowę. Musi być wykonany fundament betonowy lub jastrychowy, względnie wystarczająco obszerne wybranie w jastrychu. Pieca kaflowego z powodu jego dużego ciężaru nie wolno stawiać bezpośrednio na płycie jastrychowej nie związanej z podłożem. Nasz przykład pokazuje piec, który zasilany jest paliwem od strony sieni i tylko swoją częścią ogrzewa pokój mieszkalny. Przechodząc przez ścianę ogrzewa jeszcze jadalnię. W każdym z tych trzech pomieszczeń piec kaflowy może być tak ukształtowany, aby pasował do danego wystroju wnętrza. Jeżeli zapewnimy mu ściany o odpowiedniej grubości, żadnego znaczenia nie będzie miało, czy jego poszczególne części pokryjemy kaflami, czy też tynkiem. Im bardziej odsuniemy kanał dymowy od komory spalania, tym mniej ciepła będziemy mieli do dyspozycji. Możemy to jednak zrekompensować wykonując tym cieńszą ścianę pieca kaflowego, im bardziej oddalamy się od komory spalania. Otrzymamy wtedy w przybliżeniu taką samą temperaturę na powierzchni pieca, jaka panuje w pobliżu komory spalania. Jest to jednak o tyle niekorzystne, że zmniejsza się wtedy masa akumulacyjna i piec ulega szybciej ochłodzeniu. Jeżeli na całej długości kanału dymowego wykonamy ścianę o takiej samej grubości, wtedy przy jednorazowym rozpaleniu piec gruntowy będzie nieco słabiej rozgrzany przy końcu kanału. Gdy jednak rozpalimy w nim nie tylko jeden raz, lecz będziemy powtarzać to przez kilka dni rano i wieczorem, temperatura pieca szybko się wyrówna. Piec o budowie średniej ma przy końcu kanału dymowego masę akumulacyjna wystarczającą do zmagazynowania ciepła przez ok. 12 godzin i oddawania go równomiernie do pomieszczenia mieszkalnego.