Minimalna wartość ciśnienia wstępnego, zgodnie z normą [N35], wynosi po = 0,7 bar (ok. 7 m sł. w.). Przyjęcie tej wartości może być istotne w przypadku niskich budynków i kotłowni dachowych. Ciśnienie statyczne w przypadku kotłowni dachowych jest szczególnie niskie, a pompy obiegowe, z uwagi na zjawisko kawitacji, wymagają zazwyczaj wysokości podnoszenia wynoszącej kilka m sł. w. Nie zagłębiając się więc w analizę warunków pracy pompy i rodzaju pompy (jej nadwyżki antykawitacyjnej – NPSH), wartość po = 0,7 bar należy przyjąć za wartość bezpieczną.

Ciśnienie końcowe pe (maksymalne) w naczyniu nie może być większe niż dopuszczalne ciśnienie, p dop, najsłabszych elementów instalacji np. kotła czy też, najczęściej, samego NW (naczynia wzbiorcze są produkowane o różnym dopuszczalnym ciśnieniu roboczym, np.: 3; 5; 6 i więcej barów). Praktycznie ciśnienie końcowe zależy od ciśnienia zadziałania zaworu bezpieczeństwa. Aby ZB spełniał swoją funkcję, nastawa jego zadziałania musi być nieco mniejsza. Zwykle przyjmuje się, że

Tolerancję zadziałania zaworu ΔpZB przyjmuje się w instalacjach o pdop ≤ 3 bar na poziomie 0,5 bar, a w przypadku wyższego ciśnienia dopuszczalnego — na poziomic 20% pdop, czyli pe = 0,8 pdop. Teoretycznie powinna być uwzględniona także statyczna różnica ciśnienia, wynikająca z różnicy rzędnych przyłączenia ;ZB i NW.
Ciśnienie początkowe przestrzeni gazowej, pa, w naczyniu o pojemności Vn z przewidzianą rezerwą wody, Vv, podłączonym do zimnej instalacji, będzie wyższe niż ciśnienie wstępne, po. Można je ustalić uwzględniając równania stanu gazu I i II.
Regulując to ciśnienie, nie należy przekraczać wartości ciśnienia pa o więcej niż
0,2 bar (pa max = pa + 0,2 bar)