Sprężarkowa pompa ciepła: a) ideowy schemat instalacji: 1 – agregat sprężarkowy, 2 – parowacz, 3 – zawór rozprężny, 4 – skraplacz, b) zmiany fazy czynnika roboczego w instalacji pompy ciepła, c) wykresy obiegu teoretycznego w układach współrzędnych: ciśnienie-entalpia właściwa p-h oraz temperatura entropia właściwa T-s (punkty oznaczają stan czynnika wg rys. b)

W sprężarkowej pompie ciepła transport ciepła urzeczywistniony jest za pomocą czynnika roboczego, który krążąc w zespole urządzeń (rys. a), wykonuje obieg Lindego (rys. c).

Skutek działania pompy ciepła polega na wykorzystaniu ciepła przegrzania i ciepła skraplania pary czynnika roboczego do podgrzania wody lub powietrza w instalacji c.o. lub c.w.u.

Ciekły czynnik roboczy odpływający ze skraplacza zostaje następnie rozprężony od ciśnienia pg panującego w skraplaczu do ciśnienia parowania po′. W parowaczu czynnik odparowuje w warunkach obniżonej temperatury To′

Ciepło potrzebne do zmiany fazy czynnika roboczego pobierane jest z dolnego źródła, np. otoczenia (powietrze atmosferyczne, woda gruntowa lub powierzchniowa, grunt lub powrotna woda sieciowa w systemie ciepłowniczym).

Para czynnika roboczego odpływająca z parowacza zostaje sprężona w sprężarce (tłokowej, śrubowej, spiralnej lub przepływowej) do ciśnienia skraplania pg (ciśnienia nasycenia odpowiadającego wymaganej temperaturze Tg ) kosztem energii oprowadzanej z zewnątrz.